No photo!

‘No photo’s! Go!’ Het gezicht van onze Namibische gids Pieter is verwrongen van opwinding. Mijn gedachten gaan razendsnel: dit is de kans van mijn leven. Nooit eerder deed ik een voetsafari. En wie weet is dit mijn laatste. Geen van de gidsen draagt immers een geweer bij zich voor netelige situaties. En dit is een netelige situatie.

Ik bevind me in het noorden van de Okavango-delta in Botswana, een moerasgebied slechts toegankelijk per mokoro (uitgeholde boomstam) die door behendige polers met een lange stok over het water wordt voortgeduwd. Dit is het laatste wildparadijs op aarde. Alles loopt hier rond. Van brulkikker tot wild dog. Van hyena tot krokodil. Het is alsof de ark van Noach is uitgeladen.

Alle groepsleden en de helft van de polers zijn er al in ijltempo vandoor. Elke vezel in mijn lichaam is gespannen. Nog even. Mijn nieuwe camera staat op volautomatisch, er zit een snelle film (400 asa) in, het namiddaglicht is fraai. Alles klopt. Dit is een once-in-a-lifetime plaatje… Dit wordt een worldpressfoto!

No photo’s! Go! Ik focus op Pieter en druk af met een aanstormende olifant op de achtergrond. Het getrompetter ontgaat me volledig terwijl ik de anderen met grote passen inhaal. Mijn vriendin struikelt. Alles lijkt in slowmotion te gaan. Goddank niets aan de hand. Het duurt een eeuwigheid voordat we verder rennen. Waarheen? Naar de boten? Waar zijn de polers? Complete chaos. Ik zie Pieter gebaren: down! Gehurkt waden we tot onze enkels in het water verder, de krokodillen totaal vergetend. Op veilige afstand hergroeperen we en zien hoe twee polers een vuur van droge palmtakken maken terwijl Pieter pal voor de olifant staat om de aandacht af te leiden. Dan komt het dier tot inkeer en draait om.

In de relatieve beschutting van onze mokoro komen de verhalen op gang. Bier gaat rond. Eenieder waant zich Hemingway of Livingstone. Fantastisch, maar nooit weer! Heelhuids keren we enkele dagen later naar huis terug waar ik in angstige afwachting mijn filmpjes laat ontwikkelen. (Sinds Srebrenica kan er met elk rolletje iets mis gaan.) Maar ik ontvang keurig 14 rolletjes terug  en zoek snel de olifant-serie. Schitterend: Mama olifant die staat te grazen, twee spelende kleintjes, moeders die langzaam dichterbij komt en… jawel… een vaag gezicht met een nog vagere grijze vlek op de achtergrond. Bewogen! Ik had het kunnen weten na Pieter’s profetische woorden: no photo!