Oelan Bator – de koudste hoofdstad ter wereld

Na een treinreis van vijf dagen en nachten, over grofweg eenderde van het noordelijk halfrond, is het een verademing om uit te stappen in Oelan Bator, de koudste hoofdstad ter wereld – volgens de boeken.

      Er kleeft een bedompte geur aan mijn huid, haar en kleding. Maar het kan erger, zie ik. Drie mannen liggen in de laadbak van een wagen met geloken ogen en mondkapjes op. Onder hen een stapel huiden. Poten en een staart bungelen over de rand, bloed druppelt op het asfalt. De mannen hebben ondoorgrondelijke gelaatstrekken maar ze zwaaien enthousiast naar de vreemdeling. Toeristen zijn een noviteit in dit immense McDonalds-loze land waar veel stedelingen nog in een traditionele ger wonen. Mongolië is verrassend anders. Ik smacht er naar om het te verkennen. Maar eerst een douche!

      Ik vind onderdak op de vierde verdieping van een hotel zonder lift. De kamer is sober. Het raam is gebarsten en er ontbreekt een stuk glas. De wc-pot wiebelt als je er op zit, de wastafel hangt los. Op het televisietoestel slechts twee kanalen; een Russische en een Mongoolse – beiden even onbegrijpelijk. En schiet daar een kakkerlak schielijk weg in mijn ooghoek?

      Enfin, eerst douchen. Eindelijk! Geduldig wacht ik tot het ijskoude water opwarmt. Er gebeurt niets. Hulp is geboden. Op de gang huist een dame die zorg draagt voor het reilen en zeilen op haar verdieping. Mijn Mongools is beperkt, dus probeer ik het in het Engels: ‘There is no hot water in the shower.’ Ze kijkt me aan en verroert geen vin. Nogmaals probeer ik het, zo kort en simpel mogelijk: ‘Shower… no hot water.’

      Geen reactie. Wel een warme ‘Chinese’ glimlach die het ergste doet vermoeden.

      Op mijn uitnodigende armgebaren loopt ze mee naar de douche in mijn kamer. Ik voel aan het water. ‘No, hot water’, verduidelijk ik. Bedenkelijk roert ook zij met haar hand over de vloer van de douche. ‘Cold’, probeer ik nogmaals. Dat lijkt te helpen. Haar gezicht klaar op. Ze prevelt iets en verdwijnt richting haar kantoortje.

      Even later keert ze terug met een triomfantelijke lach. ‘Water… cold!’, zegt ze en reikt me een plastic fles aan. Beduusd neem ik het half bevroren ding in ontvangst. Ze knikt vriendelijk. En weg is ze.

      Na een ijskoude douche duik ik klappertandend in bed. Het duurt uren voordat de kou uit mijn botten is verdreven… Oelan Bator – waarlijk de koudste hoofdstad ter wereld.