Cabrio

Lang weekend Parijs. Stad van romantiek, wijn en geneugten. En wat was er nu mooier dan in onze ‘gloednieuwe’ cabrio met open dak over de Champs-Élysées te toeren: zon op je kruin, wind in je haar, jaloerse blikken van het winkelend publiek.

            Niets van dit alles. Parijs ging gebukt onder een najaarsdepressie en bij nader inzien durfden we ons niet te mengen in het straatgevecht met duizenden gedeukte Peugeots. Dus parkeerden we de auto, namen de metro en wandelden het weekend rond onder een paraplu.

            Zondagavond. Afscheid van onze Franse vriendinnen. De cabrio stond glimmend te wachten. Instappen. Wee-wee-wee!!! Zo klonk dus ons auto-alarm. Fijn om te weten. Wel akelig hard zoals het door de straat galmde. En hadden we dit kabaal ook niet vanmorgen gehoord toen we nog in bed lagen? Mm… De afstandbediening werkte niet. Het geluid was niet te stoppen. Lichte paniek. Als dieven zaten we in onze eigen auto.

            Na een kwartier doofde het kabaal uit. Twee uur later hielp een haastig opgetrommelde depanneur ons uit de brand. ‘Een dode accu’, vertaalde onze Franse vriendin. We konden huiswaarts mits we de accu al rijdend voldoende lieten opladen. Pas honderden kilometers noordwaarts dwong de benzinemeter ons naar een station. Daar herstartte de motor prima maar weigerde de klep van de benzinetank dienst. De handleiding in het dashboardkastje bleek van een ander type auto, dus zochten we zelf naar geheime ontsluitingsknoppen. Niets. Een zeer behulpzame en onverstaanbare Fransoos bracht een schroevendraaier. Er zat niets anders op. We wrikten de fraai vormgegeven klep open en ontdekten dat een palletje van het centrale-beveiligingssysteem haperde. Fijn. Tanken nu. Op de benzinepomp hing een velletje papier provisorisch opgeplakt: iets met blokkades van vrachtwagenchauffeurs en daarom maximaal 15 euro tanken… excuséz. Ja, onze Franse vriendinnen hadden al angstvallig naar het Franse journaal gekeken toen we vertrokken.

            Noodgedwongen extra tanken in België. Maar deze pomp weigerde helemaal. En die ernaast ook. Moedeloos sjokte ik naar binnen waar een Vlaamse me uitlegde dat wij geen kaarthouders waren van een of ander betalingssysteem en dus alleen pomp één tot vier konden gebruiken.

            Nederland. Eindelijk. Ver voorbij middernacht besloten we tot een laatste chauffeurswissel bij een geïmproviseerde afslag vanwege wegwerkzaamheden. Onduidelijke bewegwijzering en…. plots zaten we weer op de weg terug, richting Antwerpen en Parijs! Dodelijk vermoeid en chagrijnig zijn we thuisgekomen, zeer vroeg in de ochtend. De cabrio glimt een stuk minder.